Je kinderen overgeven aan de Heere

 

 

'Daarom heb ik hem ook voor al de dagen dat hij op aarde is, aan de HEERE overgegeven...' (1 Samuël 1: 28)

 

Hanna is een goed voorbeeld voor ons moeders. Tenminste, wel voor mij. Op het plaatje hierboven brengt ze Samuël bij hogepriester Eli en daar zal hij ook blijven. Mijn situatie is niet die van Hanna. Ik hoef mijn zoontje niet letterlijk achter te laten, maar toch kan ik zoveel van haar leren. Vooral als het gaat om het overgeven van mijn kind aan de Heere. Waarom lijk ik daar soms toch zo'n moeite mee te hebben? Wanneer ik dat lieve, warme lijfje tegen me aanvoel en ik in zijn stralende blauwe ogen kijk, wil ik mijn zoontje het liefst zelf vast blijven houden. Ik wil hem zo graag beschermen tegen alle pijn, moeilijkheden en gevaren van deze wereld. En ja, dan vind ik het moeilijk om hem echt helemaal aan de Heere over te geven. Alsof ik niet weet of geloof dat de Heere Zelf het allerbeste zoekt voor onze kinderen en ze het aller veiligst bij Hem zijn!

 

Hanna houdt haar kind niet voor zichzelf, maar geeft Samuël aan de Heere. Ze geeft hem eigenlijk weer terug aan Degene van wie ze Samuël ook heeft ontvangen. Hoe graag willen wij onze kinderen soms voor onszelf houden. Maar dan is het zo goed om te beseffen dat onze kinderen helemaal niet van onszelf zijn. Kinderen zijn 'geleend goed'. We hebben ze gekregen van de Heere. In Jakobus 1: 17 staat: 'Elke goede gave en elk volmaakt geschenk is van boven en daalt neer van de Vader der lichten, bij Wie er geen verandering is, of schaduw van omkeer.' Als je dat beseft kijk je anders naar je kinderen.

 

Hoe vaak kan het niet gebeuren dat je je kind (vaak onbewust denk ik) opvoed voor je eigen welzijn? Dan ben je eigenlijk heel egoïstisch bezig en het gevaar bestaat dat er een ongezonde, onbijbelse focus op je kinderen ontstaat. Soms kunnen wij het zo belangrijk vinden wat andere mensen van onze kinderen vinden. Of we zijn er bezorgd om dat ze wel genoeg leuke vriendjes of vriendinnetjes zullen krijgen en dat ze wel goed genoeg kunnen leren. In onze tijd is het ook heel belangrijk dat onze kinderen er leuk uitzien, leuke kleren aanhebben, het meest aantrekkelijke gezichtje hebben enz. En ja: ik wil het niet, maar ik weet dat ik daar ook wel een beetje gevoelig voor ben. En natuurlijk bedoel ik niet dat onze kinderen helemaal geen fijne vriendjes of leuke kleren mogen hebben, daar kan ik zelf ook van genieten. Maar het kan soms zomaar zijn dat deze dingen gaan overheersen. En wat erg is het eigenlijk als we van dit soort dingen afhankelijk worden! Ten diepste ben je dan gevoelig voor de eer en status die je kinderen je kunnen geven. Maar het is niet het belangrijkst wat mensen van onze kinderen vinden of dat onze kinderen de beste vriendjes hebben. Het is het belangrijkst dat ze geliefd zijn door God en dat ze bij Hem horen. Dat ze met een hart vol vreugde met Hem en voor Hem mogen leven! Hanna wist dat. Ze gaf Samuël over aan de Heere en ze gaf hem over voor Zijn Koninkrijk. Zo kon de Heere Zijn plan in het leven van haar jongen uitvoeren. Hoe vaak zijn wij niet bezig met onze eigen plannen in het leven van onze kinderen? Maar laten we onze kinderen overgeven aan het plan van de Heere: dat is zoveel beter dan ons plan!

 

Hanna leefde met een toegewijd hart voor de Heere, ze leefde dicht bij Hem en in de eerste plaats voor Hem. De beslissing van Hanna om haar zoontje aan Hem over te geven kwam daar dan ook uit voort. Lukas 14: 26 is een belangrijk principe wat terugkomt in het leven van Hanna. De Heere Jezus zegt daar: 'Als iemand tot Mij komt en niet haat zijn eigen vader en moeder en vrouw en kinderen....die kan Mijn discipel niet zijn.' Betekent dit dat wij onze kinderen moeten haten? Nee, helemaal niet! Dit vers heeft te maken met onze prioriteiten. Wie is en blijft de belangrijkste in ons leven? Geef kinderen heel veel liefde, maar laat ze nooit de plek van de Heere innemen. Geef ze heel veel warmte en geborgenheid, maar laat ze zien dat de Heere de Allerhoogste is. Als Hij de belangrijkste is dan zullen we er niet zoveel moeite mee hebben om onze kinderen met een blij en gerust hart aan Hem over te geven. Omdat we weten dat Hij weet wat Hij doet en we Hem helemaal vertrouwen.

 

Ik vind het een ontzettend mooi verhaal van Hanna, maar wat vond ik het toch ook altijd erg dat ze haar enige zoon weg moest brengen en dat ze hem maar zo weinig zag! Als moeder van èèn zoontje kan ik me helemaal indenken hoe moeilijk dat zou zijn. Toch staat er geen een keer in het Bijbelgedeelte dat Hanna er moeite mee had. Ze zingt zelfs blij een lofzang in 1 Samuël 2 en zegt: 'Mijn hart springt op van vreugde in de HEERE'. Dat vertelt mij dat het vreugde geeft om de wil en de weg van de Heere te gaan. Als wij onze kinderen overgeven aan de Heere dan geeft dat vreugde in ons hart. Er valt ook een bepaalde kramp van ons af: ze zijn veilig bij God! Hij zorgt voor hen. En dan nog iets, waar ik zo blij van wordt. De Heere beloont het uiteindelijk ook als wij onze kinderen aan Hem overgeven. Misschien op een manier die we niet zelf hadden bedacht. Maar ook de rust en vrede die we mogen ervaren als we onze kinderen aan Hem toevertrouwen is al een grote rijkdom. Bij Hanna zien we heel duidelijk dat de Heere haar zegent. Want in 1 Samuël 2: 21 staat: 'En inderdaad zag de HEERE naar Hanna om. Zij werd zwanger en baarde drie zonen en twee dochters, en de jonge Samuël werd groot bij de HEERE.' Wat een wonder! Hanna die niet zwanger kon worden krijgt na Samuël nog 5 kinderen. En die mogen vast allemaal wel een tijdje bij haar in huis blijven. Ze kan fijn voor hen zorgen en een moeder voor hen zijn. Met Samuël gaat het ook heel goed: hij werd groot bij de HEERE, staat er. Wat een mooie zin. Zouden wij dat niet wensen voor onze kinderen? De geschiedenis van Hanna leert mij dat we onze kinderen aan Niemand beter kunnen overgeven dan aan Hem. Leg je kinderen in Zijn handen! In het volgende lied wordt dit als een gebed gezongen:

 

 

En als er iets ergs met onze kinderen gebeurt? Als (bezorgde) moeder denk ik daar ook wel eens aan. Stel je voor dat mijn kind erg ziek wordt, kan ik hem dan overgeven in de handen van de Heere? Een paar weken terug spraken mijn man en ik een vader van wie het kind kanker had en ze weten niet of het beter wordt. Ik vond het zo ontzettend erg! En toch zei die vader: Als we de Heere niet zouden hebben, dan was het nog erger geweest. Stel je voor dat je kind ziek wordt en je wilt het stijf vastgeklemd houden in je eigen handen? Zal dat helpen, kun je kind dan zelf redden? Wat wil je beginnen? Zal je dan rust en vrede hebben? De vader van dit kind liet me zien dat het in zo'n situatie nog steeds mogelijk is om je vast te klemmen aan de Heere en dat het zelfs dan het beste is om je kindje over te geven aan Hem. Dat neemt niet weg dat het wel een hele worsteling zal zijn om dit te doen. Het lijkt me zo vreselijk al je je eigen kind ziet lijden. Dat kan ik me niet indenken, zo erg is dat. Als ik eerlijk ben dan denk ik dat alles wat ik hierboven in vertrouwen heb opgeschreven wel eens zou kunnen gaan wankelen. Mijn vertrouwen zou wel eens kunnen instorten: waarom Heere? Wij begrijpen dit soort dingen niet, Zijn wegen zijn niet de onze. En toch merk ik dat het goed is om mijn kind in Zijn handen te leggen. Om niet steeds te denken: 'Stel dat...' Om niet steeds de meest vreselijke dingen te bedenken en mijn kind dan maar zelf vast te houden. Het is goed om nu op dit moment te vertrouwen op Hem en het aan Hem over te geven. Om niet bezorgd te zijn voor de toekomst of beheerst te worden door angst.

 

Na het gesprek met deze vader dank ik de Heere zo voor elke gezonde dag die ik krijg met mijn man en kind. Want het is helemaal niet vanzelfsprekend. Elke dag met hen is een hele grote zegen en genade van de Heere!