Lessen in loslaten en overgave aan de Heere

Het is denk ik een van de moeilijkste dingen om echt alle touwtjes van ons leven uit handen te geven en ons helemaal over te geven aan de Heere. Zeker als het gaat om dingen in ons leven die we niet begrijpen en die we liever anders zouden zien.

Bij mij zit dit ook al in de kleine dingen van het leven die me soms al zo kunnen irriteren en die ik moeilijk los kan laten: een vlek op de kleding van een van de kinderen die er niet uit gaat, een beker melk die voor de tweede keer omgaat, een rommelig huis (in mijn ogen dan), mijn man die onverwacht een avond in de week weg moet enz. We mogen leren om ons niet te irriteren aan dit soort kleine dingen door ze los te laten en over te geven aan Hem zodat we niet beroofd worden van onze vrede en blijdschap.

Maar zeker ook als het gaat om de grote dingen van ons leven, zoals onze pijn en moeiten, is het zo belangrijk om te leren loslaten en te groeien in overgave aan Hem. Net als iedere andere moeder ben ik ook niet iemand bij wie altijd alles op rolletjes loopt en die altijd blij is en waar het altijd goed gaat. Zo heb ik bijvoorbeeld al een tijd last van allerlei lichamelijke kwaaltjes en pijntjes die komen en gaan: bloedarmoede, pasgeleden een oorontsteking en vaak overbelaste spieren in mijn rug en arm. Dus op sommige dagen groeit het me ook wel eens even allemaal boven het hoofd.

Vanmiddag had ik nog een huilende moeder aan de telefoon die er even helemaal doorheen zat. En zo heeft iedereen zijn eigen persoonlijke moeilijkheden die je met je meedraagt. Wat is het dan een verlichting om te leren niet steeds zelf die pijn en gebrokenheid vast te houden en er boos of mopperig over te zijn, maar om het steeds meer los te laten en over te geven aan Hem!

Langzamerhand (het is een proces en het gaat niet van de ene op de andere dag!) ben ik het een beetje aan het leren. Dat betekent niet dat de kwaaltjes waar ik over schreef ineens over zijn of ik alleen maar huppelend door mijn huis ga. Ik heb nog steeds dagen dat ik mopperig of verdrietig ben. Maar door Gods genade mag ik wel steeds meer leren om er anders mee om te gaan en komt er meer ruimte voor het rusten in Hem in alle omstandigheden. Vaak voel ik me ondanks de vervelend kwaaltjes oprecht gezegend en blij. Ik geniet met mijn man en kinderen van het gewone ritme van iedere dag die we van de Heere ontvangen. Ook al is alles zeker niet perfect in het leven.

Als het gaat om deze lessen heb ik veel geleerd van de levens van vier vrouwen die ik hieronder zal noemen. Over sommigen heb ik al eerder een en ander geschreven omdat ze echt veel voor me betekenen:  

Amy Carmichael

Zendelinge Amy Carmichael (1867-1951) redde honderden jonge meisjes en jongens in Zuid-India uit de greep van een leven in de tempelprostitutie. Ze had geen gemakkelijk leven, vooral lichamelijk heeft ze veel geleden. Ze leed onder andere aan zenuwpijn en ze kwam eens in haar kamer ten val waardoor ze zich tweeënhalf jaar niet kon bewegen! Toch bleef ze altijd enorm toegewijd aan de Heere en heeft ze heel veel betekend. Een belangrijke uitspraak die ze eens deed was: 'In accepatie schuilt vrede.' Als wij  accepteren hoe onze omstandigheden op dit moment zijn dan kunnen we het overgeven aan Hem en ervaren we vrede en rust.

Elisabeth Elliot

Elisabeth Elliot werd al op jonge leeftijd weduwe, toen haar man, Jim Elliot, samen met vier andere zendelingen in 1956 door Auca-indianen werd vermoord. Psalm 16: 5 was èèn van haar lievelingsverzen. 'De Heere is het deel mijner erve, en mijns bekers: Gij onderhoudt mijn lot.' (Staten Vertaling). Ze schrijft dat 'mijn lot' alles is wat er met ons gebeurt. Het omvat de omstandigheden rond onze geboorte, onze opvoeding, onze baan, onze moeilijkheden, de mensen met wie we werken, onze huwelijkse staat, blokkades, obstakels, ongelukken en omstandigheden. De Heere onderhoudt dus alles wat er met ons gebeurt. Als we dat kunnen geloven, ook bij iedere bocht in de weg, dan hebben we ons daadwerkelijk in Zijn eeuwige armen geworpen, waar we vrede en vreugde zullen vinden. (Wees stil mijn ziel, blz. 33)

Ann Voskamp

 

In haar boek 'Gebroken leven' schrijft Ann Voskamp over pijn en gebrokenheid. Ik hoop later nog meer over dit boek te bloggen, nu alvast wat korte gedachten. De weg achter de Heere Jezus aan is een weg van gebrokenheid in duizend kleine en grote dingen, iedere dag. Het is een kruisvormig leven, zoals Hij zelf ook de weg van het kruis is gegaan voor ons. Maar wij hoeven niet bang te zijn voor deze gebrokenheid! Deze gebrokenheid is een goede gebrokenheid die ons in gemeenschap brengt met Hem. We mogen de controle loslaten en vertrouwen op de Ene die alles onder controle heeft. De ziel breekt vrij als we bevrijd worden van onszelf en ons overgeven aan de wil van God. (Gebroken leven, blz. 257)

Kinga Bàn

Kinga Bàn (Ik blijf steeds toch weer over haar schrijven ;-)) is menselijkerwijs gesproken ongeneeslijk ziek. Ze weet van pijn en gebrokenheid af. Het is ontzettend moeilijk om alles los te laten, maar haar getuigenis is toch dwars door alles heen dat ze zich overgeeft en vastklemt aan Hem. Ook met haar korte haren vanwege de chemokuren is ze mooi als ze haar psalmenmedley zingt:

'Mijn God ik kom naar U, dan ben ik veilig,

Ik heb het U gezegd en blijf het zeggen

Ik heb U nodig Heer' De rest is overbodig....'

En:
'Met mij zal het goed gaan,
zolang ik zal leven wilt U van Uw heerlijke liefde mij geven.'
En aan het eind van het lied:

'U wilt mij leren waar ik het moet zoeken

Heel dicht bij U mijn God, zal ik gelukkig zijn...' 
 

We kunnen veel leren van de manier waarop deze vrouwen met hun pijn omgaan en hoe belangrijk is het hoe we er in ons eigen leven mee omgaan! Klemmen we het vast, maakt het ons mopperig, lopen we over van zelfmedelijden of blijven we er stilletjes alleen mee rond sjouwen?

Wat is het belangrijk om dit allemaal niet te doen, maar om onze pijn en moeiten heel bewust over te geven aan Hem. Om met ons hele hart de Heere te vertrouwen, ook als het gaat om ons lijden. Natuurlijk mogen we vrijmoedig blijven bidden om genezing en herstel. Maar als dit niet (direct) komt is het ook belangrijk om het los te laten en in Zijn handen te geven zodat het je leven niet gaat beheersen.

In de praktijk van het leven kunnen we dit leren om op het moment dat we door moeilijkheden worden gehinderd het probleem heel duidelijk bij de naam te noemen en het direct bij Hem te brengen in het gebed. En dit mag iedere keer weer, ieder moment van de dag als het boven komt kunnen we ons daar in oefenen. De Heere is er altijd en Hij luistert altijd. Zo leren we steeds meer daadwerkelijk loslaten en onze last keer op keer aan Hem te geven: 'Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u.' (1 Petrus 5:7).

Onze last wordt dan lichter, en onze vreugde en onze blijdschap worden groter. In ons hart komt er ruimte voor acceptatie en groeit de vrede. En zo leven we rustig en in vertrouwen verder met onze gebrokenheid, met ons kruis achter de Heere Jezus aan.

Heel dicht bij Hem zullen we gelukkig zijn en hoeven we geen angst te hebben omdat Hij altijd alles volkomen onder controle heeft. Daar mogen we leren om steeds meer te leven in Zijn blijdschap, rust en genade in alle omstandigheden van ons leven. En in de kracht van de Heere leren we steeds meer te zeggen wat Habakuk al zoveel eeuwen geleden zei:

17 Al zal de vijgenboom niet in bloei staan
en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,
al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen
en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,
al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn
en er geen rund in de stallen over zijn –
18 ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen,
mij verheugen in de God van mijn heil.
19 De HEERE Heere is mijn kracht,
Hij maakt mijn voeten als die van de hinden,
en Hij doet mij treden op mijn hoogten.
Voor de koorleider, bij mijn snarenspel.'

(Habakuk 3: 17-19)