Het getuigenis van Christa Rosier

De afgelopen periode ervaar ik veel dankbaarheid: ik heb veel gekregen van de Heere en het gaat goed met ons. Ik denk dat het zich vaak afwisselt in ons leven: periodes van blijdschap en periodes van (meer) strijd of verdriet. In het Bijbelboek Prediker staat ook dat er een tijd is om te lachen en een tijd om te huilen. Ik mag nu in zo'n periode van blijdschap zijn en de laatste tijd besef ik weer meer hoe grote zegen dat is. Juist ook als je hoort van mensen die in een moeilijke periode zitten. Als je gesprekken hebt met mensen die heel erg ziek zijn, die verslaafd zijn, of die veel pijn en verdriet met zich meedragen. Die gesprekken kunnen soms nog dagen in mijn hoofd rond dwarrelen en dan zou ik al die mensen wel van al hun problemen af willen helpen. En natuurlijk kan ik hen tot op zekere hoogte helpen en het is ook belangrijk om dat te doen. Maar ik zie steeds weer: ten diepste is het de Heere Die hen echt kan helpen en moeten ze bij Hem zijn. Het is zo belangrijk dat we in de donkere periodes en in strijd opzien en vasthouden aan Hem.

Als ik dit schrijf moet ik denken aan Christa Rosier. Haar boek 'Lijden in Gods hand' staat bij me op de boekenplank. Een heel mooi en diepgaand boek. Ze mag nu al bij de Heere zijn, maar wat heeft Christa hier op deze aarde ook ontzettend veel meegemaakt. Ze verloor haar 14-jarige zoon Ephraïm aan een heel pijnlijke ziekte en kreeg daarna borstkanker. Het verlies van haar zoon en de strijd tegen borstkanker ervoer ze als een aaneenschakeling van ziekte en rouw. En toch zei ze: 'Op grond van wie God is moet ik zeggen: zoals U het doet, is het goed.'  

Haar zoon had in de periode van ziek zijn heel veel steun gehad aan de Psalmen. Elke avond lazen Christa en haar man hem een psalm voor. Na het overlijden van haar zoon voelde Christa een groot verlangen om die gebeden van David te schilderen. In de eerste plaats als rouwverwerking. De schilderijen laten haar worstelingen met God zien, maar ook dat ze haar toevlucht zocht en vond bij de Heere. Op onderstaand filmpje kun je haar schilderijen zien met prachtige uitspraken uit de Psalmen die troost en bemoediging geven. Op de achtergrond wordt Psalm 23 gezongen:  

Midden in alle verdrietige dingen die er gebeurden, waarvan ze soms niets begreep, mocht ze steeds weer naar haar God en Vader toevluchten. Voordat ze stierf werd ze nog een keer geïnterviewd en gaf ze deze boodschap door aan de kijker:  

Wat een bijzondere boodschap is dit van iemand die het zelf heeft doorleefd. Wij herkennen allemaal wel tijden waarop het moeilijk is of was in ons leven en dan kunnen we ons soms wel eens (een beetje) wanhopig voelen. Misschien ervaar je het op dit moment wel zo. Ik hoop dat als wij het heel moeilijk hebben we steeds naar Hem toe blijven gaan. Dat we Hem mogen aankijken zoals Christa het in het filmpje omschreef. Zodat de onbeschrijfelijke liefde en blijdschap van de Heere ons helemaal zullen vervullen en omringen en we niet meer wanhopig hoeven te zijn omdat we Hem zien!
 

Schilderij van Christa Rosier over Psalm 91: 'De Heere is mijn licht en mijn heil.'