Over mijn zwangerschap en meer....

Ontzettend blij en dankbaar zijn we dat we ons derde kindje verwachten! Net als in de vorige zwangerschappen is het lichamelijk behoorlijk zwaar met onder andere heftige misselijkheid en andere zwangerschapskwaaltjes. Inmiddels ben ik ruim over de helft en gaan dit soort kwaaltjes gelukkig wel wat beter.

Daarbij hebben we de afgelopen weken veel meegemaakt. Ik weet dat sommigen van jullie trouw zijn in het lezen van mijn blog en graag meeleven, dus daarom wil ik hierover in dit bericht het een en ander delen. 

Een tijdje geleden merkte ik dat ik steeds minder goed kon zien. De verloskundigen dachten dat dit een zwangerschapskwaaltje was en ik was daardoor gerustgesteld. Het werd de weken daarna wel steeds erger en ik had ook erge hoofdpijn. Daarbij kreeg ik ook nog last van sterretjes die voor mijn ogen rond dwarrelden. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik eigenlijk bijna niets meer kon zien. Ik heb toen epileptische aanvallen gehad en ben per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar volgden allerlei onderzoeken en toen bleek dat ik een paar maanden geleden een herseninfarct heb gehad. Dit infarct heeft een klein gebied van mijn hersenen beschadigd en dit is precies het gebied waarmee mijn ogen worden aangestuurd. Bij dit gebied is epileptische prikkeling ontstaan, wat zorgde voor de dwarrelende sterretjes voor mijn ogen en de epileptische aanvallen.

Inmiddels ben ik al weer een paar weken uit het ziekenhuis en gaat het naar omstandigheden redelijk goed. Ik heb medicijnen die de epilepsie onderdrukken en ook niet schadelijk zijn voor het kindje. Ook slik ik bloedverdunners om de kans op nog een herseninfarct zo klein mogelijk te maken. Mijn zicht is enorm opgeknapt, volgens mij helemaal hetzelfde als voor het infarct. Dit komt omdat ik nog jong ben en de hersenen dan al snel andere weggetjes vinden om ervoor te zorgen dat ik toch goed kan zien. Nadat ik uit het ziekenhuis kwam merkte ik wel dat ik qua energie weer helemaal overnieuw moest beginnen. Het is heel erg belangrijk om goed mijn grenzen te bewaren en genoeg rust te nemen. Gelukkig zijn er heel veel mensen die me praktisch helpen door te koken, op te passen, boodschappen te doen enz. Het is soms moeilijk om deze taken uit handen te geven, maar tegelijkertijd ben ik ook dankbaar voor al die lieve mensen die voor ons klaar staan.

Emotioneel heb ik ook wel het een en ander te verwerken. De oorzaak van het herseninfarct is niet gevonden, alles wat ze konden onderzoeken is onderzocht en daar is niets uitgekomen. Sommige artsen noemen het: 'puur toeval'. Maar zelf ben ik erg dankbaar dat ik mag weten dat het niet 'puur toeval' is geweest. Er is een God Die weet wat Hij doet en alles in Zijn hand heeft. Ook al weet ik zelf niet goed waarom dit is gebeurd en dat is soms wel moeilijk. Ik heb daarover een aantal weken geleden wel een beetje in de knoop gezeten. Menselijkerwijs gesproken is het niet heel handig dat ik dit infarct heb gekregen. Ik ben zwanger, ik heb twee kinderen van 2 en 4 en een lieve man en daar wil ik graag goed voor zorgen. Waarom gebeurt dit dan? In een preek die ik die periode hoorde werd gezegd: 'Overgave en toewijding is altijd het antwoord waar God op wacht.' Dat was voor mij een antwoord. Ik mag het loslaten en overgeven. Zelfs als ik er nooit achter zal komen waarom dit gebeurd is. God zegt: 'Laat los en weet dat Ik God ben.' Als bevestiging las ik ook nog eens in het prachtige boekje 'Lijden is niet voor niets' van Elisabeth Elliot. Zij schrijft: 'Onze taak is eenvoudig: eenvoudigweg vertrouwen, eenvoudigweg gehoorzamen, en de moeilijkheden overlaten aan de Schepper van het heelal.' Dus dat is wat ik nu steeds probeer te doen en ik merk dat dit me steeds meer rust geeft van binnen. Overgave aan de Heere geeft vrede. Ik ga met kleine stapjes vooruit en weet dat God voor me zal zorgen, nu en ook in de toekomst.

Soms voel ik me nog wel verdrietig om wat er gebeurt is en dat is denk ik ook heel normaal. Het kost tijd om het te verwerken. Maar ik merk dat ik vooral ook ontzettend dankbaar ben. Het had zoveel erger kunnen zijn. Ik had bijvoorbeeld in een rolstoel kunnen zitten als een ander gebied van mijn hersenen was aangetast. Voor zover ze kunnen zien is ook alles goed met de baby en daar zijn we natuurlijk ook enorm  blij mee! Verder ben ik ook echt weer heel erg aan het genieten met mijn lieve man en kinderen van alles wat we iedere dag van de Heere krijgen en ook dat ik weer goed kan zien! Ik heb ook weer heel veel zin om te bloggen, we zullen zien wat er van komt. In de eerste plaats wil ik mijn tijd en de energie die ik heb in ieder geval op mijn gezin richten!

Hier nog wat foto's van onze kinderen waar ik erg blij van wordt ;-): 

Bovenstaande foto kreeg ik gratis bij een actie van de Jumbo. Toen de fotograaf hoorde dat ik in het ziekenhuis lag kreeg ik onderstaande prachtige foto op A4 formaat er ook nog gratis bij ;-).

 

 

Als mama een knot heeft, wil dit meisje ook het liefst een knot want dan lijken we een beetje op elkaar ;-).

 

De kinderen mogen voor iedere week dat de baby weer een week gegroeid is een sticker uitkiezen en opplakken op deze stickerkalender. Het is iedere week weer een klein feest en ze krijgen er op deze manier ook iets meer zicht op hoe lang het nog duurt voor de baby komt.